Dagboek van zaterdag 19 mei 2017.
Sinds vijf weken dwaal ik doelloos door de stad en voed mij met etensresten uit de vuilnisbakken. Met wat geluk zijn er nog steeds de gratis kranten, waarmee ik me in de koudste nachten een beetje kan toedekken, als ik onder een brug ga slapen.
Vijf weken geleden heb ik mijn mobieltje verloren. Af en toe sluip ik nog om mijn auto rond, die sinds vijf weken op een parkeerplaats staat. Ik kan echter niet naar binnen en ik kan hem ook niet starten - mijn mobieltje dient immers als wegrijbeveiliging ontgrendeling. Overigens heeft dat ook geen enkele zin, omdat ik niet weet waar ik woon, ik heb namelijk altijd op de GPS functie van het mobieltje vertrouwd. En als ik dan mijn huis zou vinden, kan ik zonder mijn mobieltje de voordeur niet openen.
Ik kan ook niets kopen, omdat men sinds jaren alleen nog maar met een mobieltje kan betalen en afrekenen. Zo nu en dan vind ik nog wat oude Euromunten op straat, maar steeds minder winkels nemen contact geld aan.
Ik wilde mijn provider bellen, om een nieuw toestel aan te vragen, maar ik weet het nummer niet. Dat staat in mijn mobieltje. Zo ook de nummers van familie, vrienden en bekenden. Ik was ook naar de Politie gegaan, maar zonder mobieltje kon ik mijn identiteit niet aantonen, omdat enige jaren geleden alle papieren identiteitsbewijzen vervangen zijn door het mobieltje.
Dit dagboek schrijf ik met een stomp potlood op een vettig stuk papier, beiden bij het afval gevonden.
Ik hoop dat iemand dit nog lezen kan, mijn handschrift is namelijk bijna onleesbaar omdat ik sinds jaren niet meer geschreven heb, omdat de Voice-Recorder van mijn mobieltje dat had overgenomen.
